Wybierz się w podróż do Nikaragui

Nikaragua jest największym państwem Ameryki Centralnej, a jednocześnie najmniej zaludnionym. Granicę lądową ma z Hondurasem i Kostaryką, a linię brzegową wzdłuż Oceanu Spokojnego i Zatoki Meksykańskiej. Najbardziej wysunięty na północny-zachód kraniec kraju jest górzysty, z formacjami wulkanicznymi. Występuje tu ryzyko trzęsienia ziemi i wybuchu wulkanu. Gleba jest urodzajna właśnie dzięki pyłom wulkanicznym, a najbardziej zaludnione obszary to okolice plantacji kawy i trzciny cukrowej. Od strony oceanu teren jest nizinny, a ciepły klimat sprzyja wzrostowi roślin. Obszary bliżej zatoki i w głąb lądu są bardziej niedostępne, ponieważ występują tu tereny bagienne, porośnięte gęstym lasem deszczowym i poprzecinane gąszczem rzek. Wybrzeże Zatoki Meksykańskiej jest podmokłe i porośnięte namorzynami. Jego nazwa Wybrzeże Moskitów pochodzi od zamieszkujących te tereny plemion Indian Moskito, którzy posługują się swoim odrębnym językiem i obyczajami. Plemię to żyje w harmonii z przyrodą, w sąsiedztwie małp, pum, jaguarów, tukanów, krokodyli i jaszczurek.

Krzysztof Kolumb przybył do Nikaragui w 1502 r. Ówczesne tubylcze ludy nie były zbyt rozwiniętą cywilizacją - żyły głównie z polowań. Kolonizacja, która na dobre rozpoczęła się w 1522 r., doprowadziła do prawie całkowitego wyniszczenia Indian. Obszary na zachodnich stokach gór i w stronę Oceanu Spokojnego zostały wyeksploatowane, a pozostały region Nikaragui nie był przedmiotem zainteresowania i pozostał peryferiami kolonii hiszpańskiej, której centrum była Gwatemala. Nikaragua oderwała się od Hiszpanii w 1822 r., jednak po krótkim epizodzie, kiedy tworzyła z kilkoma krajami Zjednoczone Prowincje Ameryki Środkowej, w 1838 roku proklamowała niepodległość, jako suwerenne państwo. Później kraj opanowały polityczne konflikty wewnętrzne, rządy dyktatorskie i wielokrotne inwazje Stanów Zjednoczonych. Amerykanie stworzyli tutaj potęgę ekonomiczną i militarną, która utrzymywała się również po ich wycofaniu się, w trakcie rządów dyktatorskich rodziny Somozów. W 1962 roku utworzono sandinistowski ruch partyzancko-rewolucyjny od nazwiska bohatera narodowego Sandino, zamordowanego przez Amerykanów. Przez wiele lat trwały walki przeciwko rządom dyktatorskim, które ostatecznie zakończyły się opuszczeniem Nikaragui przez Amerykanów na dobre.

Nikaragua kojarzona jest z krwawą rewolucją, zaangażowaniem w walkę przeciwko hiszpańskim kolonialistom, represjami podczas rządów dyktatorskich, ale słynie z piękna przyrody i pocztówkowych widoków wulkanów odbijających się w lustrze jeziora. Podczas wyprawy będzie okazja, by bliżej poznać historię i przyrodę tego kraju. Wulkan Masaya, położony pomiędzy dwoma dużymi jeziorami - Managua i Nikaragua, jest równocześnie piękny i straszny. Regularnie daje o sobie znać, wyrzucając z krateru pył i parę. Hiszpanie wierzyli, że wulkan jest wrotami do piekieł, chociaż jego otoczenie przypomina raczej raj. W okolicznych wygasłych wulkanach utworzyły się jeziora kraterowe, a ich żyzne dno bujnie porasta roślinność. Na południowych wschód od wulkanu Masaya leży największe w Ameryce Centralnej jezioro Nikaragua, a największą z jego wielu wysp jest Ometepe. Wyspa powstała na środku jeziora w wyniku wybuchu dwóch wulkanów. U jej brzegów można prawdziwie cieszyć się plażowym życiem, wspinać na grzbiety aktywnych wulkanów lub wybrać się w poszukiwanie indiańskich rzeźb lub prekolumbijskich petroglifów.