Wyczeki do Salwadoru
Salwador to kraj wulkanów, surowe górskie krajobrazy, raj dla surferów i przede wszystkim ludzie, którzy zamieszkują ten kraj. Salwador jest głównym eksporterem kawy. Tej słynnej na cały świat kawy można się napić w jednej z wielu kawiarni, w których zawsze panuje wesoła atmosfera i prowadzone są ożywione dyskusje.
Salwador jest najgęściej zaludnionym państwem Ameryki Łacińskiej. Ponad 6 milionów osób mieszka na obszarze nieco mniejszym niż zajmuje województwo zachodniopomorskie.
Salwadorczycy tak bardzo lubią swoje danie narodowe, pupusa, że każdego roku na początku listopada obchodzą jego święto, które trwa cały tydzień? Pupusa, to placki kukurydziane nadziewane serem, mięsem lub fasolą najczęściej podawane z pomidorową salsą i podsmażaną kapustą (curtido).
Geografia Salwadoru
Salwador to mały kraj na wąskim pasie Ameryki Środkowej. Położony nad Oceanem Spokojnym, graniczy z Gwatemalą i Hondurasem. Równolegle do linii brzegowej przez Salwador biegną dwa pasma górskie. Wiele z górskich szczytów to wulkany, które są aktywne. Zdarzają się tutaj trzęsienia ziemi, którym czasami towarzyszą lawiny błotne, co potęguje zniszczenia. Wybrzeże jest zróżnicowane, w niektórych miejscach klify ze stromymi skałami bezpośrednio przy morzu, w innych miejscach piękne laguny z bujną roślinnością namorzynową lub piaszczystymi plażami.
Ludność
Urzędowy język hiszpański oraz przeważająca wiara katolicka wśród ludności Salwadoru, to pozostałości po wielu lat kolonizacji. Chociaż to najmniejszy kraj Ameryki Środkowej, zamieszkuje go aż 6 milionów ludzi. Większość ma mieszane pochodzenie europejskie i indiańskie (Metysi), około 1% to rdzenni Amerykanie, a pozostali to głównie Europejczycy. Kraj boryka się z olbrzymim ubóstwem i opiera się głównie na pomocy zagranicznej ze strony Stanów Zjednoczonych.
Historia Salwadoru
Indianie zamieszkują tę niewielką, górzystą ziemię od 8000 r p.n.e., kiedy to powstawała cywilizacja Majów. Drugą największą nacją byli Indianie Pipil, którzy przybyli do Salwadoru z Meksyku. To oni najbardziej sprzeciwiali się podbojowi przez konkwistadorów, kiedy to w 1524 roku oddziały hiszpańskie pod dowództwem Pedro de Alvarado wkroczyły do Salwadoru. W wyniku tego oporu Indianie Pipil niemal całkowicie wyginęli. Mimo zaciekłych walk Salwador stał się częścią wicekrólestwa Nowej Hiszpanii. Uzyskał niepodległości dopiero w 1839 r. Od tego czasu Salwador na przemian toczył wojny z sąsiadami: Hondurasem i Gwatemalą. Ostatnia wojna z Hondurasem to tak zwana „wojna futbolowa” z 1969 roku, która wybuchła pośrednio w wyniku meczu piłkarskiego reprezentacji obu krajów. Od początku XX w. dominującą rolę w życiu ekonomicznym i politycznym kraju odgrywała oligarchia plantatorsko-burżuazyjna. W 1980 r. wybuchła wojna domowa, która trwała 12 lat (do 1992 r.). Szacuje się, że w czasie wojny zginęło 75 000 osób, a ponad milion musiało porzucić swoje domy. Po zakończeniu wojny domowej i wielu latach dyktatury rozpoczął się powolny i uciążliwy proces rozwoju demokratycznych rządów. Do dziś Salwador boryka się z dużym ubóstwem, bezrobociem i przestępczością.
