Informacje o Indonezji

Różnica czasu w stosunku do strefy środkowoeuropejskiej zależy od tego, czy mamy w Europie czas letni, czy zimowy. Indonezja jest największym archipelagiem świata. Na jej obszarze obowiązują trzy strefy czasowe.

Czas zachodnioindonezyjski + 8 godzin w stosunku do środkowoeuropejskiego czasu zimowego i + 9 godzin w stosunku do środkowoeuropejskiego czasu letniego
Czas środkowoindonezyjski + 9 godzin w stosunku do środkowoeuropejskiego czasu zimowego i + 10 godzin w stosunku do środkowoeuropejskiego czasu letniego
Czas wschodnioindonezyjski + 10 godzin w stosunku do środkowoeuropejskiego czasu zimowego i + 11 godzin w stosunku do środkowoeuropejskiego czasu letniego

Autobus
Standard autobusów kursujących w Indonezji jest inny niż w Europie. Nasze biuro wybrało autobusy o standardzie najwyższym z dostępnych i, w miarę możliwości, wyposażone w klimatyzację.

Samolot
Przeloty organizowane w ramach naszych wycieczek objazdowych w Indonezji odbywają się liniami krajowymi. Wszystkich informacji praktycznych związanych z podróżą, w tym o czasie przelotu, udziela pilot wycieczki przy odprawie lotniskowej.

W Indonezji istnieje zwyczaj zostawiania drobnych napiwków w restauracjach i hotelach, przy czym Indonezyjczycy podchodzą do kwestii napiwków bez większych emocji. W większych hotelach i restauracjach do rachunku doliczana jest dodatkowa kwota za obsługę.

W przypadku wyjazdów połączonych z rejsami wycieczkowymi obowiązują inne zasady, podane w indywidualnym programie wycieczki.

Międzynarodowy numer kierunkowy do Indonezji to +62. Ceny połączeń telefonicznych z Indonezji do Europy są wysokie, a jakość połączenia bywa niska. Warto więc dopytać swojego operatora o inne możliwości.

W dużych miastach znajdują się kawiarenki internetowe, a większość dużych hoteli oferuje dostęp do Internetu za dodatkową opłatą.

Indonezyjczycy są narodem otwartym i przyjaźnie nastawionym do turystów. Nie leży w ich naturze zwracanie innym uwagi, gdyż wychodzą z założenia, że każdy gość we własnym zakresie zorientuje się w panującej etykiecie po przyjeździe do ich kraju.

Chociaż Indonezyjczycy są na ogół przyzwyczajeni do licznie odwiedzających ich kraj turystów, oczekują, że przyjezdni będą traktować ich zwyczaje i miejsca kultu religijnego z należytym szacunkiem, między innymi poprzez noszenie odpowiedniego stroju. Odzież nie może nadmiernie opinać ciała, a ramiona i kolana powinny być zakryte. Buty należy zdjąć każdorazowo przed wejściem do świątyni lub meczetu. Należy pamiętać, aby trzymać stopy nisko, a siedząc, schować je pod siebie, by nie były skierowane w stronę Buddy ani obiektów sakralnych, gdyż stopy są uważanie za nieczyste. Zakazane jest dotykanie posążków Buddy i obiektów historycznych oraz wchodzenie na nie. W niektórych miejscach fotografowanie może być zabronione, dlatego należy zwracać uwagę na obowiązujące zakazy. Nie wolno ponadto pozować przy wizerunku Buddy.

Podobnie jak w krajach sąsiednich, nieumiejętność panowania nad sobą i swoimi emocjami jest w Indonezji uznawana za coś niegodnego i nieprzyzwoitego. Nie należy więc publicznie okazywać złości ani nadmiernego poruszenia. Jeśli uznamy, że zostaliśmy potraktowani nieodpowiednio, należy zgłosić się do pilota wycieczki, który pomoże nam rozwiązać drażliwą kwestię.

Pocałunki i okazywanie sobie nawzajem uczuć w miejscach publicznych jest uważane za bardzo niestosowne. Kontakty cielesne i trzymanie się za ręce są niemile widziane, choć widok osób tej samej płci trzymających się za ręce jest dość powszechny. Należy zawsze mieć na sobie stosowny strój. W hotelach zlokalizowanych w dużych rejonach turystycznych dopuszczalne są jednak odstępstwa od ogólnie przyjętych norm. Nigdy nie należy dotykać cudzej głowy. Zostałoby to uznane za nieuprzejme, ponieważ włosy są uważane za święte.

Częstym widokiem na ulicach Indonezji są osoby kalekie i żebracy, którym można oczywiście ofiarować parę groszy, natomiast nie daje się pieniędzy dzieciom i młodocianym, aby nie wspierać rozwoju zjawiska żebractwa wśród nieletnich. Jeśli chcemy ofiarować indonezyjskim dzieciom jakiś drobiazg, może to być np. szampon, mydło, kredki lub zeszyt.